Een moment van bezinning, een helder inzicht bij het stellen van levensvragen, zoals wel vaker voorkomt in een melancholieke bui. Prachtig dat dit soort momenten bestaan. Ze komen gewoon voorbij. Ik zou vaker van dat soort momenten willen hebben, want ze voelen zo goed. Echter, de echte, de beste, die zijn niet te orkestreren: die magistrale muziekmomenten van het leven komen zoals ze komen.
Ze zijn prachtig omdat ze een soort waarheid vertellen. Frustrerend is dat die helderheid in korte tijd ook weer wegebt. Of dat je het nog wel weet, maar niet hoe je het precies moet aanpakken als je er iets mee wil doen. Hiervoor is een ijzeren discipline nodig of een sterke intrinsieke wil om je hart te volgen, omdat je intuïtief aanvoelt c.q. weet dat dat het enige juiste is. Tegelijkertijd is het ook het meest kwetsbare moment. Je komt niet vaak jezelf tegen in een gedachtestroom. Ik zie het toch vaak als een andere Willem.
En wat brengt dit alles ons? Wat heeft dit in godesnaam met onze CAD-wereld te maken? Voor mij veel en ook voor u als u zich hierin herkent. CAD-gebruikers zijn namelijk ook mensen. Als ik Willem Barendsz zo af en toe in een geestelijke onderstroom tegenkom, zit hij vaak te werken achter een krachtig werkstation en dan meen ik vaak ook het logo van Autodesk te herkennen op het beeldscherm. Er worden tekeningen gemaakt. Vele functies worden gebruikt zoals ze zijn bedoeld. Het tekenen gaat zo veel sneller. Ik kijk op, hij glimlacht naar mij.
Wreed wordt het innerlijke gesprek verstoord door mijn baas, die vraagt wanneer die tekening nou klaar is. Ach ja, de harde werkelijkheid. Back to reality. Ik denk nog even terug aan het beeld van mijzelf achter het CAD-werkstation. In die dagdroom was de tekening al klaar, maar ik moet nu toch echt even aan de gang.
Ook wel eens in de twilightzone geweest? Laat het mij weten via redactie@cadmag.nl.
De enige echte ing. W. Barendsz
Lees hier de vorige column van Willem Barendsz: Tijdsbesteding